Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kętrzynie

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 października 2024 r.

Sąd Rejonowy w Kętrzynie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:

Sędzia Sławomir Szubstarski

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 30 października 2024 r. w K.

sprawy z powództwa (...) S.A. z siedzibą w W.

przeciwko Z. J.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego Z. J. na rzecz powoda (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 3.414,00 zł (trzy tysiące czterysta czternaście złotych) wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 05.06.2024 r. do dnia zapłaty;

II.  w pozostałej części powództwo oddala;

III.  zasądza od pozwanego Z. J. na rzecz powoda (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 1.009,74 zł (jeden tysiąc dziewięć złotych i siedemdziesiąt cztery grosze) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za okres od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV.  wyrokowi w punktach I i III nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.

Sygn. akt I C 626/24

UZASADNIENIE

Powód (...) S.A. w W. wniósł o nakazanie pozwanemu Z. J., w postępowaniu nakazowym, zapłaty na jego rzecz kwoty 7 833,10 zł z umownymi odsetkami w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 5 czerwca 2024 r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu według norm przepisanych, w tym kosztami zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu żądania wskazano, iż pozwany poprzez podpisanie weksla dnia 19 lipca 2023 r. zobowiązał się do zapłaty w dniu 4 czerwca 2024 r. kwoty wskazanej w wekslu w wysokości 7 83,10 zł. Dlatego w dniu 5 maja 2024 r. powód wezwał pozwanego do wykupu weksla, jednak do dnia wniesienia pozwu pozwany nie dokonał żadnej wpłaty. Weksel został wystawiony przez pozwaną na zabezpieczenie zwrotu całego zadłużenia z tytułu pożyczki udzielonej przez (...) S.A. na podstawie umowy pożyczki gotówkowej nr (...) z dnia 19 lipca 2023 r. Na dochodzoną pozwem należność składa się suma pozostałych do zapłaty rat pożyczki oraz należne maksymalne odsetki za opóźnienie liczone zgodnie z art. 481§2 ¹ k.c. za każdy dzień opóźnienia w płatności każdej z rat. Do dnia wypowiedzenia umowy pożyczki pozwany wpłacił powodowi kwotę 1 836 złotych, natomiast po wypowiedzeniu nie wpłacił już żadnej kwoty. Granice wypełnienia weksla określa podpisana przez pozwanego deklaracja wekslowa. Roszczenie stało się wymagalne w dniu 5 czerwca 2024 r.

Pozwany Z. J. nie złożył odpowiedzi na pozew i nie zajął stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 17 lipca 2023 r. powód (...) S.A. z siedzibą w W. (pożyczkodawca) przygotował projekt umowy pożyczki. W dniu 19 lipca 2023 r. pełnomocnik powoda A. Z. oraz pozwany Z. J. (pożyczkobiorca) zawarli umowę pożyczki nr (...). Zgodnie z umową całkowita kwota pożyczki wyniosła 5 250 zł natomiast całkowita kwota do zapłaty przez pożyczkobiorcę 9 900 zł. Rzeczywista roczna stopa oprocentowania wyniosła 58,65%. Zgodnie z zapisem 1.4 umowy, pożyczkobiorca w związku z udzieleniem pożyczki został zobowiązany do poniesienia następujących opłat: opłaty przygotowawczej w wysokości 340 zł, prowizji pośrednika finansowego w wysokości 210 zł, prowizji pożyczkodawcy 1 551 zł. Spłata pożyczki została rozłożona na 36 miesięcznych rat w kwotach po 275 zł. Na zabezpieczenie roszczeń wynikających z umowy pożyczki, pozwany wystawił weksel in blanco, do którego podpisał deklarację wekslową, w której wskazano, w jakich okolicznościach i na jaką kwotę pożyczkodawca może wypełnić weksel.

Pozwany do 18 kwietnia 2024 r. dokonał wpłat na łączną kwotę 1 836 zł, po tej dacie pozwany nie dokonał żadnej wpłaty.

W związku z zaleganiem spłaty wymaganych rat powód pismem z dnia 2 kwietnia 2024 r. wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 515 złotych w terminie 7 dni pod rygorem wypowiedzenia umowy. Wobec braku wpłaty zgodnie z wezwaniem powód pismem z 5 maja 2024 r. wypowiedział umowę pożyczki i zażądał spłaty kwoty 7 833,10 zł, wzywając jednocześnie pozwanego do wykupu weksla w ciągu 30 dni. Powód wypełnił wystawiony przez pozwanego weksel in blanco na kwotę 7 833,10 zł z terminem płatności 4 czerwca 2024 r.

( dowody : weksel in blanco k. 11, deklaracja wekslowa k. 12, , umowa pożyczki z załącznikami k. 4-8, ostateczne wezwanie do zapłaty k. 10, wypowiedzenie umowy pożyczki k. 13, zestawienie wpłat pozwanego k. 9) .

Sąd zważył co następuje :

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie jedynie w części.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów przedłożonych przez powoda w szczególności w postaci weksla ( k. 11) , umowy pożyczki gotówkowej z załącznikami (k. 4-8), deklaracji wekslowej (k. 12), wypowiedzenia umowy wraz z wezwaniem do wykupu weksla (k.13), które nie były przez strony kwestionowane, nie budziły też zastrzeżeń Sądu co do ich wiarygodności.

Powód domagał się zasądzenia od pozwanej kwoty 7 833,10 zł z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 5 czerwca 2024r. do dnia zapłaty. Dochodzona pozwem należność wynika z weksla in blanco wystawionego przez pozwanego jako zabezpieczenie roszczeń, wynikających z wiążącej strony umowy pożyczki z dnia 19 lipca 2023 r. W związku z powstaniem zaległości z tytułu tej umowy, powód wypełnił weksel in blanco na kwotę 7 833,10 zł z terminem płatności 4 czerwca 2024 r.

W niniejszej sprawie powód wystąpił przeciwko pozwanej o zapłatę z weksla. Zobowiązanie wekslowe co do zasady ma charakter abstrakcyjny, oderwany od konkretnego stosunku prawnego podstawowego, jednakże w judykaturze za dopuszczalne uznaje się badanie treści stosunku podstawowego w przypadku dochodzenia przez pierwszego wierzyciela należności z weksla in blanco przeciwko jego wystawcy ( por. wyrok SN z dnia 18.11.1970 r. , I PR 407/70, wyrok SA w Katowicach z dnia 04.11.1993 r. w sprawie Acr 607/93 opubl. W OSA i SN nr 11-12/1994 poz. 58).

W niniejszej sprawie powód, który jest pierwszym wierzycielem ( zawarł z pozwanym umowę pożyczki z dnia 19 lipca 2023 r. , która stanowi stosunek podstawowy) , dochodził zapłaty z weksla niezupełnego w chwili jego wystawienia przez pozwanego (weksla in blanco) , wystawionego w celu zabezpieczenia zobowiązania ze stosunku podstawowego.

Sąd rozstrzygający niniejszą sprawę stoi na stanowisku, że istnieje możliwość badania stosunku podstawowego łączącego strony bez zarzutu, tj. z urzędu, na co wskazał też Sąd Okręgowy w Olsztynie w uzasadnieniu wyroku z dnia 20 września 2017 r. w sprawie IX Ca 406/17. Wskazać bowiem należy, że abstrakcyjność weksla nie wyraża się w tym, że tylko od woli dłużnika zależy możliwość badania stosunku podstawowego. Ze stanowiska doktryny i orzecznictwa wynika, iż abstrakcyjność wyraża się w niedopuszczalności badania stosunku podstawowego i jest niezależna od woli dłużnika. O tej dopuszczalności lub jej braku, w odniesieniu do konkretnego rodzaju weksla i uczestnika stosunku wekslowego, decyduje sam ustawodawca. Podyktowane to jest koniecznością zapewnienia obiegowości weksla. W sytuacji, gdy ustawodawca dopuszcza możliwość badania stosunku podstawowego kwestia, czy badanie to nastąpić ma na zarzut czy też przez sąd z urzędu, nie jest zagadnieniem odnoszącym się do abstrakcyjności weksla, ale do zakresu stosowania zasady kontradyktoryjności. Ustawodawca w art. 10 prawa wekslowego operuje sformułowaniem „zarzut”. Samo to sformułowanie nie przesądza jednak o tym, że rozpatrywanie stosunku podstawowego może nastąpić tylko na zarzut dłużnika. Przede wszystkim sformułowanie to nie zostało użyte w ujęciu ścisłym jako uprawnienie do odmowy spełnienia żądania o charakterze prawokształtującym. Takim zarzutem może być np. zarzut przedawnienia czy zarzut potrącenia. Nie ma wątpliwości, że podniesienie takiego zarzutu zależy wyłącznie od woli dłużnika i nie może być on zastępowany przez działanie sądu z urzędu. W ocenie Sądu możliwość podniesienia zarzutu, że weksel został wystawiony niezgodnie z porozumieniem, nie stanowi zarzutu sensu stricto. Podobne stanowisko zajął Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 26 stycznia 2001 r. II CKN 25/00, OSNC 2001/7-8/117, wskazując, że w treści art. 10 prawa wekslowego nie chodzi o zarzut w ścisłym tego słowa znaczeniu, tj. o uprawnienie do odmowy spełnienia żądanego świadczenia, mimo powstania zobowiązania uzasadniającego to świadczenie, lecz o zarzut w szerokim tego słowa znaczeniu, tj. o powołanie się jedynie na fakt niepowstania zobowiązania o treści wyrażonej w wekslu. Skoro sformułowanie użyte przez ustawodawcę stanowi zatem jedynie o dopuszczeniu przez ustawodawcę możliwości powołania się na konkretne fakty lub zarzuty sensu stricto, wynikające ze stosunku podstawowego, nie przewiduje zaś uprawnienia prawokształtującego to nie ma żadnych podstaw, by racjonalnie przyjmować, że taka możliwość zastrzeżona jest wyłącznie dla samego tylko dłużnika.

W świetle powyższego brak jest przeszkód, aby z urzędu uwzględnić treść umowy pożyczki łączącej strony. Sąd nie narusza bowiem treści art. 10 prawa wekslowego, gdyż uwzględnia stosunek podstawowy wobec pierwszego wierzyciela, który wypełnił weksel in blanco. Ten zaś kto jako pierwszy wierzyciel wypełnia weksel in blanco nie może korzystać z ułatwień, jakie prawo przewiduje dla obrotu wekslowego.

W niniejszej sprawie pozwany nie negował istnienia stosunku podstawowego, na mocy którego został następnie wystawiony weksel. W ocenie Sądu wobec przedstawienia przez powoda podpisanych przez pozwanego umowy pożyczki gotówkowej z załącznikami i deklaracji wekslowej nie budzi wątpliwości fakt zawarcia umowy pożyczki wskazanej w pozwie. Natomiast istotne w niniejszej sprawie jest istnienie – w ocenie Sądu - w umowie pożyczki zawartej przez powodową spółkę klauzul abuzywnych, jak też obowiązek Sądu meriti do zbadania z urzędu, czy postanowienia stosowane w umowach zawieranych z konsumentami nie stanowią nieuczciwych warunków umownych tak, by nie mogły one wywołać wiążącego skutku wobec konsumenta.

Wskazać należy, iż sąd krajowy jest zobowiązany do zbadania z urzędu, czy dane warunki umowy wchodzące w zakres stosowania dyrektywy 93/13 z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich mają nieuczciwy charakter , a także do tego, aby dokonawszy takiego badania, zniwelować brak równowagi między konsumentem a przedsiębiorcą, o ile sąd ów posiada niezbędne ku temu informacje dotyczące stanu prawnego i faktycznego (podobnie wyroki: z dnia 21 kwietnia 2016 r., R. i R., C-377/14, EU:C:2016:283, pkt 52 i przytoczone tam orzecznictwo, z dnia 21 grudnia 2016 r. 2016 r. ., G.N. i in. , C-154/15, C- 307/15 i C – 308/15, EU : C:2016:980, pkt 58). Ma to istotne znaczenie w kontekście wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 13 września 2018 r. w sprawie C 176- 17.

W niniejszej sprawie powód wykazał istnienie stosunku podstawowego, na podstawie którego następnie został wystawiony weksel – zawarcie przez pozwanego z powodem umowy pożyczki wskazanej w pozwie. Wykonanie tej umowy nie było przez pozwanego kwestionowane, nie była w sprawie sporna wysokość wpłat dokonanych przez pozwanego z tytułu zaciągniętej pożyczki określona przez powoda na kwotę 1 836 zł (zestawienie wpłat k. 9). Umowa pożyczki łącząca strony, została zawarta w dniu 19 lipca 2023 r. na okres 36 miesięcy. Całkowita kwota pożyczki wynosiła 5 250 zł, całkowita kwota do zapłaty przez pozwanego jako pożyczkobiorcę wynosiła 9 900 zł. Na podstawie umowy pozwana była zobowiązana do poniesienia kosztów opłaty przygotowawczej – 340 zł, prowizji pośrednika - 210 zł oraz pożyczkodawcy – 1 551 zł. W sumie opłaty dodatkowe wyniosły łącznie 2 101 zł. Wskazuje to, iż suma pozaodsetkowych kosztów kredytu przekroczyła limit określony w art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim.

Powód wykazał, iż wierzytelność wynikająca z w/w umowy pożyczki stała się w całości wymagalna w dniu 5 czerwca 2024 r. na skutek wypowiedzenia umowy pożyczki .

W ocenie Sądu w łączącej strony umowie zostały zawarte przez powodową spółkę klauzule abuzywne.

Zgodnie z treścią art. 385 ¹ § 1 kc postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny.

Stosownie do treści art. 385 ¹ § 2 kc jeżeli postanowienie umowy zgodnie z § 1 nie wiąże konsumenta, strony są związane umową w pozostałym zakresie. § 3 cytowanego przepisu stanowi natomiast, iż nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta.

W niniejszej sprawie bezspornym jest , iż pozwanemu przysługiwał przymiot konsumenta. Pojęcie „główne świadczenia stron” należy rozumieć wąsko i odnieść do essentialia negotii umowy, a więc takich jej elementów konstrukcyjnych, bez których uzgodnienia nie doszłoby do zawarcia umowy pożyczki. Chodzi więc o klauzule regulujące świadczenia typowe dla danego stosunku prawnego, stanowiące te jego elementy, które konstytuują istotę danego porozumienia. Mając na względzie treść art. 720 §1 k.c. prowizja od pożyczki nie jest świadczeniem głównym stron umowy pożyczki.

W ocenie Sądu nie ulega wątpliwości, że zapisy umowy nakładające na pozwanego obowiązek zapłaty opłat dodatkowych (opłaty przygotowawczej, obu prowizji) nie zostały z pozwanym uzgodnione indywidulanie. Zgodnie z treścią art. 385 ¹ § 3 k.c. nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W piśmiennictwie wskazuje się, że postanowieniami indywidulanie uzgodnionymi będą tylko takie, które były w sposób rzeczywisty negocjowane lub włączone do umowy wskutek propozycji zgłoszonej przez konsumenta. Dla oceny umowy stron w kontekście nieważności postanowień umowy istotne jest również porównanie wartości świadczenia, które ze względu na wysokość ustalonej prowizji pożyczkodawca zamierzał uzyskać ze świadczeniem , jakie pozwany otrzymał w wyniku jej zawarcia. Wskazać przy tym należy , iż stosownie do treści art. 385 ¹ § 4 kc ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidulanie, spoczywa na tym , kto się na to powołuje.

Na gruncie niniejszej sprawy stwierdzić należy, iż zapisy umowne przewidujące obowiązek zapłaty przez pozwanego dodatkowych opłat w wysokości wyższej aniżeli ustawowy limit, nie były indywidualnie uzgodnione z pozwanym. Przedmiotowe opłaty zostały określone we wzorcu umowy przygotowanym w dniu 17 lipca 2019 r., przedłożonym pozwanemu do podpisu.

W załączniku do wniosku o udzielenie pożyczki (k.8) powód wskazał, że na tę kwotę składają się koszt wynagrodzenia pracowników, koszt działań marketingowych (druk materiałów informacyjnych, promocyjnych, reklama w internecie i prasie, koszt wdrożenia nowych produktów i narzędzi), koszt środków czystości, podatków i danin publicznych. Całościowe ujęcie wskazanych kosztów prowadzenia działalności wskazuje na ich oderwanie od przedmiotowej umowy pożyczki z pozwanym. Pozwany został obciążony prowizją na rzecz pośrednika faktycznie reprezentującego powódkę przy umowie z nim, dodatkowo opłatą przygotowawczą, a mimo to powódka obciążyła go abstrakcyjnymi kosztami pracowniczymi, zużycia materiałów biurowych i energii, utrzymania systemów informatycznych etc. Koszty reklamy, środków czystości, wdrożenia nowych produktów, czy w końcu podatki i daniny płacone przez powódkę, już z samej nazwy nie są związane z umową zawartą z pozwanym, ale z działalnością gospodarczą w ogóle, bez względu na jej rodzaj.

W ustawie o kredycie konsumenckim ustawodawca przewidział co prawda, że oprócz odsetek stanowiących wynagrodzenie za korzystanie z kapitału przez pożyczkodawcę w umowie o kredycie konsumenckim mogą pojawić się dodatkowe koszty, przy czym w treści art. 36a ustawy określono maksymalną wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu, którą oblicza się według wskazanego w tym przepisie wzoru. Przepis art. 36a odnosi się do dodatkowych kosztów niezbędnych dla uzyskania i obsługi kredytu. Może to być np.: koszt rozpoznania wniosku, koszt uzyskania informacji, koszt ubezpieczenia kredytu, koszt zawiadomień, monitów, koszt przeprowadzenia czynności poza lokalem przedsiębiorstwa, koszt osobistego odbioru raty itd. Muszą to być jednak koszty rzeczywiste. W przeciwnym bowiem razie inne „opłaty” będą musiały być traktowane jako obejmujące wynagrodzenie, to zaś podlega limitom odsetek maksymalnych (art. 33a). Przepis art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim nie może prowadzić wprost do obejścia przepisów o odsetkach maksymalnych. Oznaczałoby to bowiem uprzywilejowaną pozycję instytucji udzielających kredyty w stosunku do innych obywateli, których regulacje dotyczące odsetek maksymalnych bezwzględnie obowiązują (wyrok SO w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 28.12.2018 roku o sygn. akt II Ca 433/18 i z 03.07.2017 roku w sprawie II Ca 369/17).

Co charakterystyczne ogólna wysokość kosztów jest bliska ustawowej granicy maksymalnych kosztów pozaodsetkowych. Sądowi są z urzędu znane zapisy umów zawieranych przez powoda przed 18 grudnia 2022, tj. datą nowelizującą wzór ustalania maksymalnych pozaodsetkowych kosztów kredytu. Porównanie umów przygotowywanych przez powoda przed i po nowelizacji wskazuje, że wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu umów zawieranych w podobnym okresie (przed 18 grudnia 2022 r. i po tej dacie) wynosi kwotę aktualnej na dzień zawierania umowy maksymalnej wysokości pozaodsetkowych kosztów kredytu. Stąd wniosek, że kwota ta nie odnosi się do rzeczywistych kosztów pożyczkodawcy poniesionych w związku z udzieleniem konkretnej pożyczki, ale została ustalona w sposób automatyczny, zgodnie z ustawowym wzorem limitującym ich wysokość.

Kolejnym warunkiem uznania za abuzywne danego postanowienia umownego w rozumieniu art. 385 ¹ § 1 k.c. jest kształtowanie przez sporne postanowienie umowne praw i obowiązków konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, przy czym na skutek tej sprzeczności musi dojść do rażącego naruszenia jego interesów. W doktrynie i orzecznictwie przyjmuje się, iż istotą dobrego obyczaju jest szeroko rozumiany szacunek do drugiego człowieka, sprzeczne z obyczajami będą więc takie działania, które zmierzają do niedoinformowania, dezinformacji, wykorzystania naiwności lub niewiedzy klienta. Natomiast termin „interesy konsumenta” należy rozumieć szeroko, nie tylko jako interes ekonomiczny, ale również przy uwzględnieniu aspektu zdrowia konsumenta i jego bliskich oraz dyskomfortu konsumenta, spowodowanego takimi czynnikami jak strata czasu, dezorganizacja życia, niewygoda, nierzetelne traktowanie, przykrości , naruszenie prywatności, doznanie zawodu , itd.

W ocenie Sądu nałożenie na pozwanego opłat oderwanych od rzeczywistych kosztów związanych z udzieleniem pozwanemu pożyczki (w tym nakładanie na niego obowiązku poniesienia danin publicznych od uzyskanego przez siebie dochodu) przewyższających dopuszczalny ustawą limit kosztów jest rażącym naruszeniem dobrych obyczajów, rzetelności kupieckiej i uczciwości, przy czym godzi w interes finansowy pozwanego jako konsumenta.

W tym zakresie należy podkreślić, iż skutkiem uznania klauzuli za abuzywną nie może być jej częściowa bezskuteczność ani „miarkowanie” abuzywności . Brak mocy wiążącej dotyczy całości klauzuli niedozwolonej, nie jest więc dopuszczalne uznanie, że jest ona skuteczna w zakresie w jakim nie naruszałaby kryterium określonego w art. 385 ¹ § 1 k.c. W szczególności wniosek o częściowej bezskuteczności postanowień uznanych za abuzywne nie wypływa z art. 385 ¹ § 2 k.c. Przepis ten przewiduje jedynie, że jeżeli postanowienia umowy zgodnie z §1 nie wiążą konsumenta, strony są związane umową w pozostałym zakresie . Prawidłowa wykładnia powołanego przepisu prowadzi do wyeliminowania całej klauzuli , a nie ograniczeniu zakresu jej obowiązywania (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 13 lipca 2-18 r. VACa 542/17 , wyrok Sądu Okręgowego w Olsztynie z dnia 1 marca 2019 r., IX Ca 259/19).

W konsekwencji stwierdzić należy, iż umowa pożyczki wskazana w pozwie jako stosunek podstawowy wiążący strony jest ważna, natomiast te postanowienia umowy w zakresie opłat dodatkowych – opłaty przygotowawczej w kwocie 340 zł , obu prowizji w łącznej kwocie 1 761 zł, jako nieważne, nie wiążą pozwanego, a strony związane są umową w pozostałym zakresie.

Pozwany nie był zatem zobowiązany do spłaty na rzecz powoda kwoty 2 101 zł jako opłat dodatkowych wynikających z niedozwolonych postanowień umownych i które w ocenie Sądu powodowi się nie należą. W konsekwencji pozwany był zobowiązany do zwrotu kwoty udzielonej pożyczki w wysokości 5 250 zł oraz wskazanych w umowie odsetek. Pozwany nie kwestionował dokonania spłaty pożyczki w wysokości wskazanej przez powoda w łącznej kwocie 1 836 zł. Jednocześnie z uwagi na brak odpowiednich danych nie jest możliwe ustalenie przez Sąd wysokości odsetek należnych powodowi od kwoty udzielonej pozwanemu pożyczki (5 250 zł). W tej sytuacji całą uiszczoną przez pozwanego dotychczas kwotę 1 836 zł należało zaliczyć na poczet spłaty kapitału pożyczki. Pozwanemu pozostała zatem do zapłaty na rzecz powoda z tytułu udzielonej mu pożyczki kwota 3 414 złotych, którą Sąd zasądził w punkcie I wyroku wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 5 czerwca 2024 r.

Wskazać przy tym należy , iż nie można było w przedmiotowej sprawie uznać, że pozwany nie przedstawiając swojego stanowiska w rzeczywistości uznał powództwo. Powód reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika procesowego, winien przejawiać staranność w wykazaniu zasadności powództwa. Brak merytorycznego zaprzeczenia jego twierdzeń przez pozwanego nie zwalniał go od wykazania podstawowych okoliczności wskazujących na zasadność żądania. Sąd jest zobligowany do uznania twierdzeń powoda przy bezczynności pozwanej jedynie w przypadku braku wątpliwości co do zasadności pozwu.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. obciążając nimi pozwanego stosunkowo do stopnia zasadności zgłoszonego przez powoda żądania. Powód wygrał proces w 0, (...) części. Ogólna kwota poniesionych przez niego kosztów wyniosła natomiast 2 317 zł. Z tego względu Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1 009,74 zł. O odsetkach od zasądzonych kosztów procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 §1 ¹ k.p.c.

Na podstawie art. 333 §1 pkt 3 kpc Sąd nadał postanowieniom wyroku zasądzającym świadczenie na rzecz powoda klauzulę natychmiastowej wykonalności.

ZARZĄDZENIE

1.  (...);

2.  (...) ,

3.  (...).

K., 19 listopada 2024 r.