Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kętrzynie

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 października 2023 r.

Sąd Rejonowy w Kętrzynie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 23 października 2023 r. w K.

na podstawie art. 339§1 k.p.c.

sprawy z powództwa (...) Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Niestandaryzowanego Funduszu Sekurytyzacyjnego w G.

przeciwko W. G.

o zapłatę

powództwo oddala.

Sygn. akt I C 430/23

UZASADNIENIE

Powód (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny z siedzibą w G. wniósł o zasądzenie od pozwanej W. G. (1) kwoty 21.665,53 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty i kosztami procesu.

W uzasadnieniu żądania powód wskazał, iż przedmiotowa wierzytelność powstała w wyniku zawarcia przez pozwaną z (...)sp. z o.o. z siedzibą we W. w dniu 01.04.2019 r. umowy pożyczki o numerze (...). Pozwana nie wywiązała się z warunków umowy, nie dokonywała spłaty pożyczki zgodnie z umownymi ustaleniami , wobec czego umowa została wypowiedziana i z dniem 26.09.2020 r. kwota stała się wymagalna.
W dniu 11.09.2015 r. wierzyciel pierwotny dokonał przelewu przysługującej mu wobec pozwanej wierzytelności na rzecz T. Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego we W., a ten w dniu 22.12.2020 r. przelał ją na rzecz powoda. Łączna wartość przedmiotowej wierzytelności wynosi 21.665,53 z ł , na co składają się kwoty :

- 8.312,64 zł – suma niespłaconego kapitału udzielonej pożyczki,

- 5.607,66 zł suma odsetek umownych za opóźnienie

- 745,23 zł suma opłaty przygotowawczej oraz opłaty administracyjnej, naliczonych zgodnie z warunkami umowy.

Pozwana W. G. (2) nie złożyła odpowiedzi na pozew.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 22.12. (...). pomiędzy T. Niestandaryzowanym Sekurytyzacyjnym Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym z siedzibą we W. a powodem doszło do podpisania umowy przelewu wierzytelności

(dowód: umowa k. 13 – 22)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie, albowiem powód nie udowodnił, że przysługuje mu jakiekolwiek roszczenie względem pozwanej. Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 6 kc ciężar udowodnienia faktu spoczywa na tym, kto z faktu tego wywodzi skutki prawne. Strony zobowiązane są w myśl przepisu art. 232 kpc wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Ciężar udowodnienia faktów uzasadniających objęte pozwem roszczenie spoczywał na powodzie, który winien wykazać wszystkie okoliczności stanowiące podstawę żądania pozwu.

W niniejszej sprawie powód nie udowodnił, iż przysługuje mu jakiekolwiek roszczenie względem pozwanej, albowiem nie wykazał przede wszystkim faktu istnienia przedmiotowej wierzytelności.

Jak wynika z treści pozwu pozwana miała zawrzeć w dniu 01.04.2019 r. umowę pożyczki z wierzycielem pierwotnym (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W. za pomocą środków porozumiewania się na odległość, wobec czego w niniejszej sprawie zastosowanie do przedłożonej przez powoda umowy pożyczki mają przepisy ustawy z dnia 12.05.2011 r. o kredycie konsumenckim, która dopuszcza zawieranie umowy o kredyt konsumencki (w tym umowy pożyczki) za pomocą środków porozumiewania się na odległość.

Umowa o kredyt konsumencki zawierana na odległość to taka umowa, która spełnia warunki przewidziane w art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta . Jest to zatem umowa, którą kredytodawca zawiera z konsumentem w ramach zorganizowanego systemu zawierania umów na odległość, bez jednoczesnej fizycznej obecności stron, z wyłącznym wykorzystaniem jednego lub większej liczby środków porozumiewania się na odległość do chwili zawarcia umowy włącznie.

Przepis art. 29 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim określa wymogi formalne umowy o kredyt konsumencki. Umowa taka powinna być zawarta w formie pisemnej, chyba że odrębne przepisy przewidują inną szczególną formę. Umowę o kredyt konsumencki można zawrzeć zarówno w formie pisemnej (z własnoręcznymi podpisami), jak i na innym trwałym nośniku. Nie jest konieczne opatrzenie dokumentu umowy przez strony własnoręcznym podpisem albo podpisem elektronicznym. Forma, jakiej wymaga art. 29 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim (z uwzględnieniem wykładni prounijnej oraz celowościowej), jest zachowana również wtedy, gdy treść oświadczeń woli spisano na dokumencie papierowym, ale nie zamieszczono pod nim własnoręcznych podpisów albo umieszczono faksymile lub innego rodzaju podpis powielony mechanicznie. Stosownie do prounijnego oraz celowościowego kierunku interpretacji komentowanego przepisu dopuszczalne są różnorodne sposoby dochowania wymaganej formy przy zawieraniu umowy o kredyt konsumencki. Sposobem takim może być m.in. złożenie oświadczeń woli przez strony za pomocą środków porozumiewania się na odległość (np. telefonu, poczty elektronicznej), a następnie spisanie postanowień umowy na papierowym dokumencie (np. w postaci wydruku komputerowego), bez własnoręcznych podpisów.

W świetle powyższego oraz w oparciu o treść art. 6 kc, w ocenie Sądu powód był obowiązany w toku tego postępowania wykazać, że pozwana złożyła oświadczenie woli wyrażające zgodę na zawarcie umowy pożyczki z wierzycielem pierwotnym. Powód ciężarowi temu nie podołał, albowiem nie przedłożył żadnych dowodów pozwalających uznać, iż pozwany takie oświadczenie złożyła.

Wraz z pozwem powód przedłożył wydruk umowy pożyczki wraz z załącznikami
(k. 24 - 34). Zauważyć należy, że pożyczka ta została zawarta w dniu 27.03.2019 r., a nie jak wskazał powód, w dniu 01.04.2019 r. Dodatkowo powód nie przedłożył żadnego dowodu, który potwierdzałby, iż pozwana zapoznała się z treścią załączonej do pozwu umowy pożyczki
i zaakceptowała jej treść. Powód nie wykazał także, iż wierzyciel pierwotny wykonał umowę pożyczki wskazaną w pozwie, w szczególności, aby dokonał wypłaty środków pieniężnych wskazanych w umowie pożyczki.

Zgodnie z przedłożonym przez powoda wydrukiem umowy pożyczki (§ 2 umowy) pożyczkodawca miał dokonać przelewu kwoty 12.000,00 zł na rachunek bankowy pożyczkobiorcy. Powód natomiast przedłożył jedynie oświadczenie Prezesa Zarządu pożyczkodawcy o dokonaniu tego przelewu, który w ocenie sądu nie jest wystarczającym dowodem na potwierdzenie okoliczności wykonania prze pożyczkodawcę umowy, albowiem brak było przeszkód, aby powód przedłożył wydruk z dokonanego przelewu.

Pożyczka jest umową, na podstawie której dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego przedmiot pożyczki (w szczególności określoną ilość pieniędzy), a biorący zobowiązuje się zwrócić przedmiot pożyczki w pieniądzach o tej samej wielkości lub w rzeczach tego samego gatunku i takiej samej jakości (art. 720 k.c.). W kodeksie cywilnym zostały wskazane essentialia negotii umowy pożyczki, które stanowią nie tylko oznaczenie stron i określenie ilości pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, ale obejmują również zobowiązanie się do ich przeniesienia oraz obowiązek zwrotu przedmiotu pożyczki. W procesie związanym z wykonaniem umowy pożyczki powód jest zatem zobowiązany udowodnić, że strony zawarły umowę pożyczki, a także, że przeniósł na własność biorącego pożyczkę określoną w umowie ilości pieniędzy albo rzeczy oznaczonych co do gatunku ( wyrok S. Apel. W Łodzi z 18.06.2015r., I ACa 33/15, LEX nr 1789954). Przy zawarciu umowy pożyczki, podobnie jak przy umowie sprzedaży, dochodzi do zmian w obrębie prawa własności przedmiotu umowy. Obowiązkowi pożyczkodawcy do przeniesienia własności przedmiotu umowy na pożyczkobiorcę odpowiada obowiązek zwrotu, czyli przeniesienia przez pożyczkobiorcę na pożyczkodawcę przedmiotu umowy, powiększonego o ewentualne wynagrodzenie ustalone w umowie. Dopóki przedmiot pożyczki nie zostanie wydany pożyczkobiorcy, nie może powstać obciążający pożyczkobiorcę obowiązek jego zwrotu.

Wobec powyższego należało uznać, że powód nie wykazał istnieją dochodzonej pozwem wierzytelności.

Za niewystarczające do uwzględnienia powództwa sąd uznał również przedłożone przez powoda dokumenty mające wykazać nabycie przez niego przedmiotowej wierzytelności.
Skoro nie wykazano istnienia wierzytelności pozwanego wobec wierzyciela pierwotnego wynikającej z umowy pożyczki z dnia 27.03.2019 r., to wierzyciel pierwotny nie mógł skutecznie przenieść tej wierzytelności na powoda zgodnie z zasadą , iż nikt nie może przenieść więcej praw, niż sam posiada.

Zauważyć również należy, że powód nie wykazał również ciągu dokonanych cesji, od powoda pierwotnego do niego. Powód nie przedłożył przede wszystkim umowy cesji zawartej pomiędzy wierzycielem pierwotnym a T. Niestandaryzowanym Sekurytyzacyjnym Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym z siedzibą we W.. W związku z tym nie można było uznać, że do zawarcia takiej umowy doszło i że poprzednik powoda dysponował wierzytelnością do pozwanej i był uprawniony do jej dalszej odsprzedaży. Nie wiadomo również w jakiej wysokości miał ją nabyć. Wprawdzie powód przedłożył oświadczenie wierzyciela pierwotnego (k. 36), że do zawarcia takiej umowy doszło, ale data tej umowy (11.09.2015 r.) jest wcześniejsza niż data rzekomego zawarcia umowy pożyczki z pozwaną, a w oświadczeniu nie wskazano wysokości wierzytelności.

Również z przedłożonej do pozwu umowy wierzytelności nie wynika, iż przedmiotem przedłożonej do pozwu umowy wierzytelności była wierzytelność objętą w/w umową pożyczki. Jak wynika z treści § 2 umowy przelewu wierzytelności, wszystkie objęte nią wierzytelności miały zostać szczegółowo określone w wykazie stanowiącym załącznik nr 1 do umowy, sporządzonym w formie papierowej i elektronicznej utrwalonej na płycie CD (załącznik nr 1a). Tymczasem powód wraz z umową przelewu przedłożył dokument (k.23) nazwany wyciągiem z załącznika do umowy sekurytyzacji z dnia 22.12.2020 r., nie opatrzony żadnym podpisem lub innym znakiem, z którego można by wywnioskować, że jest on częścią umowy cesji, na którą powołuje się powód. Dodatkowo z dokumentu tego nie wynika w jakiej kwocie wierzytelność zakupiono, w związku z czym nie można ustalić w jakiej wysokości wierzytelność miał nabyć powód.

W konsekwencji stwierdzić należy, iż powód nie przedłożył wystarczających dowodów wskazujących nie tylko na istnienie wierzytelności wierzyciela pierwotnego wobec pozwanej ale również i dokumentów, z których wynikałoby że tę wierzytelność od wierzyciela pierwotnego nabył.

Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 kpc), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 kc). W myśl wskazanych przepisów to strony obowiązane są przedstawiać dowody, a Sąd nie jest władny tego obowiązku nawet wymuszać, ani – poza zupełnie wyjątkowymi sytuacjami – zastępować stron w jego wypełnieniu. Ciężar udowodnienia spoczywa na stronie, a ów ciężar rozumieć należy z jednej strony jako obarczenie strony procesu obowiązkiem przekonania sądu dowodami o słuszności swoich twierdzeń, a z drugiej konsekwencjami zaniechania realizacji tego obowiązku, lub jego nieskuteczności. Tą konsekwencją jest zazwyczaj niekorzystny dla strony wynik procesu.

Nie można było również w przedmiotowej sprawie uznać, że pozwana nie przedstawiając swojego stanowiska w rzeczywistości uznała powództwo. Powód reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika procesowego, winien przejawiać staranność w wykazaniu zasadności powództwa. Brak merytorycznego zaprzeczenia jego twierdzeń przez pozwaną nie zwalniał go od wykazania podstawowych okoliczności wskazujących na zasadność żądania. Sąd jest zobligowany do uznania twierdzeń powoda przy bezczynności pozwanego jedynie w przypadku braku wątpliwości co do zasadności pozwu.

W niniejszej sprawie natomiast powód nie przedłożył dowodów dostatecznie uzasadniających istnienie wierzytelności przeciwko pozwanej.

Mając na względzie powyższe okoliczności, powództwo należało oddalić.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...);

3.  (...).

K., 27.11.2023