Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kętrzynie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 listopada 2023r.

Sąd Rejonowy w Kętrzynie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	Sędzia Izabela Maruchacz
Protokolant:	Sekretarz sądowy Żaneta Kowalska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 listopada 2023 r. w K.

sprawy z powództwa (...) Ltd. z siedzibą w L. (Cypr)

przeciwko B. A.

o zapłatę

I.  powództwo oddala;

II.  zasądza od powoda (...) Ltd. z siedzibą w L. (Cypr) na rzecz pozwanej B. A. kwotę 1 800,00 zł (tysiąc osiemset) złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za okres od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

UZASADNIENIE

Powód (...) Ltd. z siedzibą L., C. wniósł w o zasądzenie od pozwanej B. A. kwoty 6 945,86 zł wraz z maksymalnymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 27 września 2022 roku do dnia zapłaty od kwoty 5400 złotych oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 27 września 2022 roku do dnia zapłaty od kwoty 497,82 zł. oraz zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych przy uwzględnieniu kosztów poniesionych przez powoda w elektronicznym postepowaniu upominawczym.

W uzasadnieniu podniósł, że podstawę roszczenia dochodzonego stanowi umowa pożyczki krótkoterminowej o numerze (...) zawarta w dniu 14 lutego 2022 roku pomiędzy (...) sp z o.o z siedzibą w W. a stroną pozwaną. Mocą zawartej umowy pożyczki strona pozwana zobowiązała się do zapłaty na rzecz wierzyciela pierwotnego całkowitej kwoty 6480 zł. Powód wskazał, że na całkowitą kwotę zobowiązania składały się: kwota udzielonej pożyczki 5400 zł kwota prowizji umownej 1048,04 zł oraz kwota odsetek umownych naliczonych od kwoty udzielonej pożyczki według stopy równej dwukrotności sumy stopy referencyjnej NBP i 3,5% od dnia 14 lutego 2022 roku do dnia 16 marca 2022 roku – 31,96 zł. Na dzień wniesienia pozwu na kwotę roszczenia składały się: pozostała do zapłaty kwota udzielonej pożyczki 5400 zł, pozostała do zapłaty kwota prowizji umownej 1048,04 zł, pozostała do zapłaty kwota odsetek umownych naliczony od kwoty udzielonej pożyczki według stopy dwukrotności sumy referencyjnej NBP i 3,5% ( maksymalne odsetki ustawowe) od dnia 14 lutego 2022 roku do dnia 16 marca 2022 roku w kwocie 31,96 zł, kwota odsetek umownych za opóźnienie naliczona przez wierzyciela pierwotnego od pozostałej do spłaty kwoty dzielonej pożyczki według stopy równej dwukrotności sumy stopy referencyjnej NBP od dnia następującego po dniu wymagalności tj. od dnia 17 marca 2022 roku do dnia 2 sierpnia 2022 roku w kwocie 265,54 zł oraz kwota odsetek ustawowych za opóźnienie naliczonych przez powoda od pozostałej do zapłaty kwoty udzielonej pożyczki według stopy równej dwukrotności sumy stopy referencyjnej NBP i 5,5% od dnia 3 sierpnia 2022 roku do dnia poprzedzającego wniesienie pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym tj. 200,32 zł

Powód podkreślił, że przedmiotowa umowa pożyczki nie miała charakteru ratalnego. Ostateczna data spłaty pożyczki wyznaczona została na dzień 16 marca 2022 roku. W związku z faktem już pożyczka nie miała charakteru ratalnego wierzyciel nie ma obowiązku wypowiadania stosunku zobowiązaniowego łączącego strony jak również doręczenia dokumentów wypowiedzenia stronie pozwanej wraz z upływem dnia 16 marca 2022 roku wobec braku spłaty zadłużenia wierzytelność stała się w całości wymagalna bez konieczności składania dodatkowych oświadczeń woli wypowiadających stosunek zobowiązaniowy

Powód wskazał również, że przedmiotowa umowa została zawarta za pomocą środków porozumiewania się na odległość, zaś wszelka dokumentacja związana z warunkami udzielenia wyżej wymienionej pożyczki przesłana została na adres wskazany przez stronę pozwaną i przyporządkowany do jej loginu i hasła w serwisie pożyczkowym adres poczty elektronicznej.

W dniu 2 sierpnia 2022 roku (...) sp z o.o z siedzibą w W. zawarła z powodem tj. (...) Ltd. z siedzibą w L. umowę przelewu wierzytelności, na mocy której (...) Finanse spółka z o.o dokonała cesji wierzytelności na rzecz powoda. Tym samym powód nabył ogół praw i obowiązków dotyczących przedmiotowego zadłużenia w tym uzyskał legitymację czynną.

Powód jako podmiot zarejestrowany poza granicami RP nie jest wpisany w KRS spółka powodowa jest wpisana zgodnie z wymogami prawa cypryjskiego w rejestrze departamentu spółek oraz syndyków masy upadłościowych prowadzonym przez ministerstwo handlu przemysłu i turystyki Cypru pod numerem (...).

Ponadto powód wskazał że pozwana nie dokonała żadnej wpłaty na rzecz przedmiotowego zobowiązania ani przed dniem cesji wierzytelności ani też po tej dacie.

Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie, nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 27 października 2022 r. w sprawie VI Nc-e (...) uwzględnił powództwo w całości. Pozwana B. A. wniosła w terminie sprzeciw od w/w nakazu zapłaty wnosząc o oddalenie powództwa w całości.

Po przekazaniu sprawy do rozpoznania tut. Sądowi w odpowiedzi na pozew zgłosiła zarzut braku legitymacji czynnej i biernej, bezzasadności powództwa, braku wykazania roszczenia tak co do zasady jak i co do wysokości, braku wymagalności roszczenia, przedstawienia do akt sprawy nie uwierzytelnionych kserokopii i wydruków, braku zawarcia spornej umowy pożyczki, braku indywidualnego uzgodnienia warunków umowy z pozwaną jako konsumentem.

Tym samym B. A. wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pozwala zakwestionowała dochodzone przez powoda roszczenie tak co do zasady jak i co do wysokości. Wskazała że powód nie wykazał także wymagalności roszczenia a przede wszystkim swojej legitymacji procesowej. Zaprzeczyła również, jakoby była związana z pożyczkodawcą umową pożyczki nr (...) z dnia 14 lutego 2022 roku wskazaną w pozwie lub jakąkolwiek umowę pożyczki z dnia 14 lutego 2022 roku, jak również jakoby złożyła wniosek o zawarcie spornej umowy pożyczki. Zaprzeczyła także, że pożyczkodawca okazał jej do zapoznania się i do akceptacji warunki i treść umowy pożyczki oraz że warunki tejże umowy pożyczki były z nią indywidualnie uzgadniane w szczególności w zakresie wysokości pozaodsetkowych kosztów pożyczki oraz daty wymagalności roszczenia oraz, że w jakikolwiek sposób wyrażała ona wolę ich akceptacji. Pozwala zaprzeczyła także, że otrzymała przed rzekomym zawarciem spornej umowy pożyczki wskazanej w pozwie obowiązkowy formularz informacyjny o kredycie konsumenckim, jak również, że otrzymała egzemplarz spornej umowy pożyczki oraz zaakceptowała lub podpisała sporną umowę. Dalej zakwestionowała jakoby otrzymała od pożyczkodawcy jakąkolwiek kwotę pieniędzy a tym bardziej na wyraźne swoje zamówienie z tytułu spornej umowy pożyczki. Zaprzecza również, że dokonała w dniu 14 lutego 2022 roku rejestracji na stronie internetowej pożyczkodawcy i utworzyła konto, które było niezbędne do złożenia wniosku i zawarcia umowy pożyczki oraz jakoby dokonała w dniu 14 lutego 2022 roku przelewu weryfikacyjnego wskazanego w umowie pożyczki celem potwierdzenia rejestracji oraz warunków umowy zgodnie z treścią paragrafu 4 ustęp 5 treści umowy pożyczki.

Ponadto pozwana zaprzeczyła jakoby wyraziła zgodę i potwierdziła warunki umowy wskazanej w pozwie pożyczki jakimkolwiek przelewem oraz, że dokonywała z tytułu tejże umowy pożyczki jakichkolwiek wpłat oraz że dokonała jakiejkolwiek czynności mającej cechy uznania długu. Zakwestionowała również, aby powód nabył od pożyczkodawcy zobowiązanie względem niej wynikające z zawartej umowy pożyczki wskazanej w pozwie.

Ponadto pozwana kwestionowała wszelkie dokumenty przedłożone przez powoda. które albo nie zostały poświadczone za zgodność z oryginałem albo stanowiły niepodpisane, ani przez nikogo nieautoryzowane wydruki komputerowe lub kserokopie.

Strona powodowa w piśmie z dnia 3 października 2023 roku wskazała ponownie, że wskazana w pozwie umowa pożyczki nie miała charakteru ratalnego, gdyż pozwana zobowiązała się do zapłaty na rzecz wierzyciela pierwotnego w jednej racie, w związku z czym wierzyciel nie miał obowiązku wypowiadania stosunku zobowiązaniowego. Odniósł się nadto do twierdzeń pozwanej jak również końcowo podtrzymał w całości swoje twierdzenia i wnioski wskazane w pozwie i uzasadnieniu do niego.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 21 kwietnia 2022 roku (...) Sp zo.o. z siedzibą w W. zawarł z (...) Ltd. z siedzibą L., C. umowę ramową przelewu wierzytelności.

(dowód: umowa – k. 20-25)

W dniu 8 sierpnia 2022 r. (...) Sp zo.o. z siedzibą w W. zawarł z (...) Ltd. z siedzibą L., C. umowę przelewu wierzytelności „poszczególną umowę” W załączniku 4 do w/w umowy pod pozycją 3110 została ujęta wierzytelność względem pozwanej.

(dowód: umowa przelewu wierzytelności – k. 26, 27, załączniki – k. 39)

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu w okolicznościach niniejszej sprawy powództwo nie mogło zostać uwzględnione.

Żądanie strony powodowej znajduje swoją podstawę prawną w art. 720 k.c., zgodnie z którym pożyczka jest umową, na podstawie której dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego przedmiot pożyczki, a biorący zobowiązuje się zwrócić przedmiot pożyczki w pieniądzach o tej samej wielkości lub w rzeczach tego samego gatunku i takiej samej jakości.

Pozwana w toku sprawy stanowczo zaprzeczała jakoby zawierała z powodem, bądź też wierzycielem pierwotnym umowę pożyczki wskazaną w pozwie ani jakąkolwiek umowę pożyczki z dnia 14 lutego 2022 roku lub składała wniosek o udzielenie takiej pożyczki.

Należało zatem mieć na uwadze, że stosownie do art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Ciężar dowodu w rozumieniu cytowanego przepisu pozostaje w ścisłym związku z problematyką procesową dowodów, albowiem po myśli art. 232 k.p.c., strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Reguła ta nie może być pojmowana w ten sposób, że ciąży on zawsze na powodzie, gdyż w zależności od rozstrzyganych w procesie kwestii, ciężar dowodu co do pewnych faktów będzie spoczywał na powodzie, co do innych z kolei na pozwanym ( tak SN w wyroku z 03.10.1969 r., II PR 313/69, OSNC 1970, nr 9, poz. 147). Należy jednak mieć na względzie, iż ciężar dowodu spoczywa na tym, kto twierdzi, a nie na tym, kto zaprzecza określonym faktom ( ei incumbit probatio qui dicit, non qui negat). Jest to o tyle zrozumiałe, iż nie sposób obciążać określonej strony ciężarem dowodzenia wystąpienia okoliczności negatywnych ( vide - wyrok SN z dnia 18 lutego 2010 r., II CSK 449/09).

W świetle powyższego należy przyjąć, iż to rolą powoda było wykazanie, że pomiędzy stronami doszło do zawarcia umowy pożyczki o określonej treści, oraz że należność dochodzona w rozpoznawanej sprawie wynika z tej umowy. Powód był w toku postępowania reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika i nic nie stało na przeszkodzie, aby sprostał temu obowiązkowi.

W ocenie Sądu zebrany materiał dowodowy nie pozwalał na uznanie, że strona powodowa ciężarowi temu podołała.

Powód, celem wykazania okoliczności zawarcia umowy pożyczki pomiędzy wierzycielem pierwotnym a pozwaną, przedłożył jedynie niepoświadczoną za zgodność z oryginałem kopię umowy pożyczki z dnia 14 lutego 2022 roku, która miała zostać zawarta pomiędzy (...) Sp z o.o. z siedziba w W. a B. A. (k. 12-14), prywatny dokument potwierdzenia wypłaty transzy pożyczki bez podpisów stron oraz dwa dokumenty potwierdzeń transakcji: z dnia 14 lutego 2022 roku oraz z dnia 27 września 2018 roku. W pierwszej kolejności należy wskazać, że umowa ta nie zawiera w jakimkolwiek jej miejscu numeru, na który powołuje się powód w treści pozwu i uzasadnienia ( (...)). Pod przedłożoną kopią umowy brak jest podpisów stron. Na okoliczność tą, jako świadczącą o niezawarciu w/w umów wskazywała strona pozwana. Zdaniem Sądu sam brak podpisów pod w/w umowami nie przesądza o tym, że nie zostały one zawarte. Należy bowiem zauważyć, że w świetle okoliczności sprawy, wskazaną umowę należałoby zakwalifikować jako kredyt konsumencki zawierany na odległość w rozumieniu art. 5 pkt 13 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz. U. z 2011 r. Nr 126, poz. 715) oraz art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta (Dz. U. z 2014 r. poz. 827).

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 złotych albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki (art. 3 ust. 2 pkt 1). Przez kredyt konsumencki zawierany na odległość rozumie się umowę o kredyt konsumencki zawieraną z konsumentem bez jednoczesnej obecności obu stron, przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość (art. 5 pkt 13). Umowa o kredyt konsumencki powinna być zawarta w formie pisemnej, chyba że odrębne przepis przewidują inną szczególną formę (art. 29 ust. 1). W przypadku umowy kredytu konsumenckiego zawartej na odległość, ustawodawca na kanwie art. 2 ust. 1 ustawy o prawach konsumenta przewidział, że może być ona zawarta z wyłącznym wykorzystaniem jednego lub większej liczby środków porozumiewania się na odległość.

Wynika z powyższego, iż zawarcie umowy kredytu konsumenckiego nie wymaga zachowania formy pisemnej i co do zasady umowa taka może być zawarta również za pomocą środków porozumiewania się na odległość. Brak podpisu pozwanej pod w/w umowami nie może zatem świadczyć o tym, że między stronami nie doszło do ich zawarcia. Jednakże w świetle postawy procesowej pozwanej, która konsekwentnie przeczyła, aby strony zawarły w/w umowy, powód był obowiązany w toku tego postępowania wykazać w jakikolwiek inny sposób, że pozwana złożyła oświadczenie woli wyrażające zgodę na zawarcie umowy pożyczki na warunkach wynikających z umowy pożyczki wskazanej w pozwie.

W ocenie Sądu strona powodowa okoliczności powyższej nie wykazała.

W szczególności dowodu zaakceptowania przez pozwaną warunków tej konkretnej umowy pożyczki nie stanowi wydruk potwierdzenia przelewu przychodzącego kwoty 0,01 zł (k. 17). Przede wszystkim wydruk ten datowany jest na 27 września 2018 roku a zatem na czas niemalże 4 lata wcześniej niż data zawarcia umowy, na którą powołuje się powód. Z wydruku tego wynika przelew którego nadawcą była B. A., jednakże jej dane adresowe były inne niż wskazane w pozwie i umowie jak również w potwierdzeniu przelewu z dnia 14 lutego 2022 roku, a ponadto w wydruku tym wskazane jest zupełnie inne konto bankowe pozwanej. W tytule operacji zostało zaś wskazane: potwierdzam rejestrację nr (...) i zgadzam się na umowę pożyczki”. Tym samym nie sposób uznać, że potwierdzenie to stanowi zaakceptowanie przez pozwaną wskazaną w pozwie warunków umowy pożyczki, na którą powołał się powód uzasadniając żądanie zawarte w pozwie.

Jak wynika z § 4 umowy pożyczki załączonej do pozwu warunkiem zawarcia umowy za pośrednictwem strony internetowej oraz udzielania pożyczki jest uprzednie utworzenie przez pożyczkobiorcę profilu klienta na stronie internetowej i posiadanie przez pożyczkobiorcę aktywnego profilu klienta. Po utworzeniu przez pożyczkobiorcę profilu klienta na stronie internetowej pożyczkobiorca celem weryfikacji danych oraz potwierdzenia numeru rachunku bankowego pożyczkobiorcy zobowiązany jest do wykonania tytułem opłat rejestracyjnej jednorazowego przelewu w kwocie 1 grosz. Wskazane jest również, że przelew opłaty rejestracyjnej winien być wykonany z rachunku bankowego pożyczkobiorcy na rachunek bankowy pożyczkodawcy.

Tymczasem załączone do pozwu potwierdzenie wykonania tejże wpłaty 1 grosza, jest nieaktualne, dane osoby wykonującej przelew zgadzają się jedynie w zakresie imienia i nazwiska, natomiast adres i numer rachunku już nie pokrywają się z danymi widniejącymi w samej umowie na którą powołuje się powód oraz w dokumencie potwierdzenia wykonania transakcji płatniczej załączonym do pozwu (k. 16)

Stosownie do wskazanej umowy pożyczki potwierdzenie rejestracji, tożsamości pożyczkobiorcy oraz warunków ramowej umowy pożyczki miało nastąpić poprzez dokonanie przelewu opłaty w kwocie odpowiednio 0,01 zł na rachunek bankowy pożyczkodawcy. W tytule przelewu pożyczkobiorca winien wpisać tekst zawierający tekst zgodny z komunikatem zawarty w e-mail wysłanym do pożyczkobiorcy.

Z powyższych zapisów wynika, że dokonaniu przez pożyczkobiorcę przelewu kwoty 0,01 zł nie można przypisywać znaczenia skutecznego zawarcia umowy pożyczki dochodzonej pozwem. Poza tym należy zauważyć, że w tytule przelewu przychodzącego z dnia 27 września 2018 r. (k. 17) wyraźnie wskazane zostało, iż opłata w wysokości 0,01 zł potwierdza warunki umowy nr (...). Tymczasem powód dochodził zapłaty należności wynikającej z umowy pożyczki nr (...) z dnia 14 lutego 2022 roku, a więc umowy o innym numerze aniżeli wynikałoby to z treści przelewu i w dodatku zawartej 3,5 roku później i na inne dane pożyczkobiorcy.

Ponadto powód nie wykazał w jakikolwiek sposób wypełnienia przez pozwaną warunków wskazanych w § 5 rzeczonej umowy pożyczki.

W tym stanie rzeczy należy wskazać, że wierzyciel pierwotny i pozwana niewątpliwie mogli zawrzeć umowę kredytu konsumenckiego na odległość i do zawarcia tej umowy nie było konieczne zachowanie formy pisemnej. Wola zawarcia umowy mogła być wyrażona przez pozwaną w różny sposób, w tym jednym z nich mogło być przelanie 1 grosza na wskazane konto. Powód winien jednak wykazać, iż przelanie takiej kwoty stanowiło wyraz woli pozwanej związania się umową pożyczki z dnia 14 lutego 2022 r. Tymczasem dokument z k. 17 akt wskazuje na dokonanie takiego przelewu w dacie o 3,5 roku wcześniejszej i odnoszącym się do umowy o innym numerze niż powoływana przez powoda jako podstawa jego roszczenia. Może to wskazywać, iż pozwana dokonując tego przelewu na rzecz wierzyciela pierwotnego, ujawniła w ten sposób wolę zawarcia innej umowy niż ta, z której powodowa spółka wywodzi dochodzone pozwem roszczenia, a przy tym powód w żaden sposób nie wykazał, że istnieją okoliczności nakazujące inaczej tłumaczyć złożone przez pozwaną oświadczenie woli.

Co istotne, koniecznym warunkiem udzielenia pożyczki było złożenie przez pożyczkobiorcę stosownego wniosku z jednoczesnym podaniem propozycji indywidualnych warunków umowy, tj. kwoty pożyczki oraz terminu spłaty pożyczki. Pozwana stanowczo zaprzeczała jakoby taki wniosek kiedykolwiek składała. Strona powodowa, zgodnie z ciążącym na niej na podstawie art. 6 k.c. ciężarem dowodu, winna zatem wykazać, że doszło do złożenia takiego wniosku przez pozwaną. Tymczasem nie przedłożyła na powyższą okoliczność żadnych dowodów. Brak również dowodu doręczenia pozwanej treści umowy wraz ze wzorem odstąpienia od umowy oraz tabelą opłat i prowizji jak również formularza informacyjnego dotyczącego pożyczki oraz zaakceptowania przez nią wynikających z niej warunków umowy.

Należy także zauważyć, że stosownie do art. 321 § 1 k.p.c., sąd związany jest żądaniem zgłoszonym przez powoda w pozwie. Nie może zatem wbrew żądaniu powoda (art. 187 § 1 pkt 1 k.p.c.) zasądzić czegoś jakościowo innego albo w większym rozmiarze czy też na innej podstawie faktycznej niż wskazana przez powoda. Związanie sądu granicami żądania obejmuje nie tylko związanie co do samej wysokości żądania. Żądanie powództwa określa bowiem nie tylko jego przedmiot, lecz również jego podstawa faktyczna. W związku z tym zasądzenie sumy pieniężnej, mieszczącej się wprawdzie w granicach kwotowych powództwa, lecz z innej podstawy faktycznej, stanowi orzeczenie ponad żądanie ( vide - wyrok SN z dnia 18 marca 2005 r., II CK 556/04, wyrok SN z dnia 7 listopada 2007 r., II CSK 244/07).

W rozpoznawanej sprawie powód jako podstawę faktyczną żądania pozwu wskazywał treść łączącego strony stosunku zobowiązaniowego w postaci konkretnej umowy pożyczki. Podstawa faktyczna powództwa nie została zmieniona do chwili wyrokowania. Skoro zatem na podstawie materiału dowodowego sprawy Sąd doszedł do przekonania, iż powód nie udowodnił zawarcia z pozwaną umowy pożyczki, to powództwo podlegałoby oddaleniu nawet przy przyjęciu, że rzeczywiście na rachunek pozwanej została przekazana kwota odpowiadająca żądaniu pozwu co do wysokości.

Mając na uwadze powyżej wskazane okoliczności, Sąd oddalił powództwo jako nieudowodnione. Zważywszy z kolei na podstawę oddalenia powództwa zbędnym było dokonywanie oceny wskazywanej w pozwie umowy pod kątem zgodności jej postanowień z zasadami współżycia społecznego, abuzywności czy ewentualnego obejścia zakazu ustanowionego w art. 359§2 ¹ k.c.

Sąd nie podzielił przy tym zarzutu pozwanej jakoby powód nie wykazał legitymacji czynnej przez to, iż nie wykazał, iż umowa cesji objęta była konkretna wierzytelność przysługująca wobec pozwanej. W ocenie Sądu, dokumenty przedłożone przez stronę powodową na tę okoliczność, w dostateczny sposób wykazywały zarówno fakt nabycia wierzytelności, jak też dostatecznie ją konkretyzowały, jeżeli chodzi o osobę dłużnika. Jednocześnie sam fakt nabycia wierzytelności nie stanowi dowodu, że wierzytelność ta w rzeczywistości istnieje. Jak już wyżej wskazano powód tej ostatniej okoliczności nie udowodnił, co było powodem oddalenia powództwa.

O kosztach procesu Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 98 §1 i 3 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy. O kosztach zastępstwa procesowego rozstrzygnięto na podstawie § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r. poz. 1800).