Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kętrzynie

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 kwietnia 2024 r.

Sąd Rejonowy w Kętrzynie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:

Sędzia Izabela Maruchacz

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 2 kwietnia 2024 r. w K.

sprawy z powództwa Miejskiego Szpitala (...) z siedzibą w O.

przeciwko G. S.

o zapłatę

powództwo oddala.

UZASADNIENIE

Powód – Miejski Szpital (...) w O., pozwem z dnia 14 grudnia 2023 roku wniósł o zasądzenie od pozwanego G. S. kwoty 170 złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 20 listopada 2019 roku do dnia zapłaty i kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu powód wskazał, iż pozwany w dniu 20 października 2019 roku udzielił pozwanemu świadczenia medycznego polegającego na badaniu okulistycznym oraz usunięciu ciała obcego z rogówki. Pozwany był osobą nieubezpieczoną i zobowiązał się do zapłaty należności z tytułu wykonanych procedur medycznych, wobec czego w dniu 28 października 2019 roku została wystawiona mu faktura VAT nr (...) opiewająca na kwotę 170 zł. Mimo upływu terminu płatności wskazanego w fakturze pozwany nie dokonał wpłaty. Powód dwukrotnie wzywał pozwanego do zapłaty należności wezwaniami z dnia 29 listopada 2019 roku oraz 12 października 2023 roku. Pozwany mimo wezwania do zapłaty nie uiścił kwoty wskazanej na fakturze. Roszczenie stało się wymagalne z dniem 20 listopada 2019 roku.

Pozwany G. S. nie zajął stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 20 października 2019 roku Miejski Szpital (...) w O. udzielił G. S. świadczenia medycznego polegającego na badaniu okulistycznym i usunięciu ciała obcego z rogówki. Koszt udzielonych usług opieki medycznej wyniósł 170 złotych (badanie okulistyczne – 100 zł, usunięcie cała obcego z rogówki – 70 zł.).

/dowód: wykaz świadczeń medycznych dla osób nieobjętych ubezpieczeniem – k. 8v/

Tego samego dnia powód wystawił pozwanemu fakturę VAT nr (...) na kwotę 170 złotych, z terminem płatności do dnia 19 listopada 2019 roku.

/niesporne, a nadto: faktura VAT – k. 8 akt /.

W dniu 29 listopada 2019 roku Miejski Szpital (...) w O. wezwał G. S. do zapłaty kwoty 170 złotych. Wezwanie to zostało doręczone przez ojca pozwanego – R. S..

/ dowód: wezwanie do zapłaty wraz z dowodem nadania i odbioru – k. 9,10 akt/

Ponadto powód ponownie wezwał do zapłaty pozwanego pismem z dnia 12.10.2023 roku. Korespondencja ta nie została doręczona (adnotacja mieszkanie zamknięte oraz zwrot nie podjęto w terminie)

/dowód: wezwanie do zapłaty wraz z dowodem nadania i zwrotu – k. 11 i 11v/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej wymienionych dowodów z dokumentów przedłożonych przez powoda w toku postępowania, których zarówno autentyczność, jak i prawdziwość w zakresie twierdzeń w nich zawartych, nie budziła wątpliwości Sądu, a zatem brak było podstaw do odmowy dania im wiary.

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

W przedmiotowej sprawie strony zawarły umowę, w ramach której strona powodowa miała świadczyć usługi medyczne w stosunku do pozwanego, a pozwany miał za te usługi zapłacić.

W ocenie Sądu w okolicznościach tych nie mamy do czynienia z umową o świadczenie usług medycznych regulowaną przepisami ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.

Należy bowiem wskazać, że umowa o udzielanie świadczeń zdrowotnych jest umową nazwaną przewidzianą w ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 roku o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2015 roku, poz. 581 ze zmianami). Niemniej jednakże umowa ta zawierana jest pomiędzy zupełnie innymi podmiotami, tj. pomiędzy dysponentem środków publicznych (Narodowym Funduszem Zdrowia) a świadczeniodawcą (np. szpitalem). Umowa ta, uregulowana przepisami powyżej wskazanej ustawy, nie jest natomiast zawierana z pacjentem.

Jak sama bowiem nazwa ustawy wskazuje, dotyczy ona świadczeń udzielanych w ramach powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego, a w niniejszej sprawie mamy do czynienia z sytuacją, w której pozwany nie był osobą ubezpieczoną (o czym powód wiedział udzielając świadczenia), a więc regulacje tej ustawy nie mogą obejmować stosunku prawnego łączącego strony.

Do okoliczności niniejszej sprawy nie będzie miał również zastosowania przepis art. 50 ust. 11 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych z dnia 27 sierpnia 2004 r zgodnie z treści którego.: „W stanach nagłych lub w przypadku, gdy ze względu na stan zdrowia nie jest możliwe złożenie oświadczenia, o którym mowa w ust. 6, świadczenie opieki zdrowotnej zostaje udzielone pomimo braku potwierdzenia prawa do świadczeń opieki zdrowotnej w sposób wskazany w ust. 1, 3 lub 6. W takim przypadku osoba, której udzielono świadczenia opieki zdrowotnej, jest obowiązana do przedstawienia dokumentu potwierdzającego prawo do świadczeń opieki zdrowotnej albo złożenia oświadczenia, o którym mowa w ust. 6, w terminie 14 dni od dnia rozpoczęcia udzielania świadczenia opieki zdrowotnej, a jeżeli świadczenie to jest udzielane w oddziale szpitalnym, w terminie 7 dni od dnia zakończenia udzielania świadczenia opieki zdrowotnej - pod rygorem obciążenia tej osoby kosztami udzielonych jej świadczeń.” Jednakże powyższa regulacja dotyczy przypadków nagłych i „ciężkich”, a więc takich, w których istnieje prawny obowiązek udzielenia świadczeń opieki zdrowotnej bez względu na fakt, czy osoba jest ubezpieczona czy też nie. Termin przedawnienia wskazuje art. 50 ust. 13 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej: „Roszczenia przysługujące na podstawie art. 50 ust. 11 ulegają przedawnieniu z upływem 5 lat od dnia upływu terminów określonych w ust. 11.”

Inaczej natomiast wygląda kwestia przedawnienia za świadczenia zdrowotne udzielone osobom nieubezpieczonym, którym szpital zdecydował się na udzielenie takich świadczeń poza stanami nagłych lub w przypadku, gdy ze względu na stan zdrowia nie jest możliwe złożenie odpowiedniego oświadczenia przez świadczeniobiorcę potwierdzającym przysługiwanie prawa do świadczeń opieki zdrowotnej.

Chodzi o takie stany faktyczne, gdy szpital (świadczeniodawca) może wcześniej ustalić, czy pacjent (świadczeniobiorca) jest ubezpieczony, a w przypadku gdy pacjent nie jest ubezpieczony, może się z nim porozumieć co do warunków udzielenia świadczenia opieki zdrowotnej, w tym co do sposobu zapłaty. W takich okolicznościach mamy więc do czynienia z umową pomiędzy nieubezpieczonym pacjentem a szpitalem, na udzielenie świadczenia zdrowotnego.

Tymczasem w niniejszej sprawie powód nie wykazał, aby miał do czynienia właśnie z sytuacją wskazaną w tymże przepisie – art. 50 ust. 11 cyt. wyżej ustawy. Z okoliczności wskazanych w pozwie i załącznikach do niego wynikało bowiem, że powód już w dacie wykonania świadczenia medycznego wiedział, że pozwany jest osoba nieubezpieczoną. Świadczy o tym chociażby okoliczność wystawienia dwóch dokumentów: wykazu świadczeń medycznych dla osób nie objętych ubezpieczeniem oraz wystawienie faktury Vat na te usługi w dacie ich wykonania. Powód nie wykazał również aby zabieg medyczny któremu poddał się pozwany był zabiegiem nagłym i „ciężkim”, a więc takim, w którym istnieje prawny obowiązek udzielenia świadczeń opieki zdrowotnej bez względu na fakt, czy osoba jest ubezpieczona czy też nie.

Zatem gdy chodzi o świadczenia medyczne udzielane pacjentowi, miedzy nim (pacjentem) jako korzystającym z usług zakładu opieki zdrowotnej świadczącym określone usługi medyczne a tym zakładem (w niniejszej sprawie – szpitalem) dochodzi w drodze czynności konkludentnych do zawarcia umowy o świadczenie usług medycznych, która w tym przypadku jest jednakże umową o świadczenie usług nie uregulowaną innymi przepisami, a więc umową nienazwaną, do której na podstawie art. 750 k.c. stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu, w tym art. 751 k.c.

Tym samym do niniejszej umowy będą miały zastosowanie odpowiednio przepisy o zlecenia, na podstawie przepisu art. 750 k.c. Ten ostatni przepis stanowi, że do umów o świadczenie usług, które nie są uregulowane innymi przepisami, stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu. Jak się podnosi w doktrynie ( Katarzyna Kopaczyńska - Pieczniak, w pod red. A. Kidyby, Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania - cześć szczególna. Lex 2010, komentarz do art. 750 k.c.), przykładami umów, do których przepis art. 750 k.c. może mieć zastosowanie, są, między innymi, umowy o nauczanie, o wychowanie, o sprawowanie opieki, o pielęgnowanie, o świadczenie usług medycznych, zawierane w szczególności z różnego rodzaju prywatnymi placówkami oświatowymi i wychowawczymi (przedszkolami, szkołami), zakładami leczniczymi, opiekuńczymi, korepetytorem, lekarzem, pielęgniarką, opiekunką do dziecka.

Przechodząc do kwestii przedawniania, należy stwierdzić, w niniejszej sprawie będzie miał zastosowanie przepis art. 751 k.c. Przepis ten kataloguje roszczenia, które podlegają 2-letniemu przedawnieniu, a jako szczególny w stosunku do art. 118 k.c. nie może być interpretowany rozszerzająco . Regulacja z art. 751 „znajduje (...) zastosowanie tylko do niektórych, a nie do wszystkich roszczeń wynikających ze stosunku zlecenia oraz z nienazwanych umów o świadczenie usług (art. 750 k.c.). Stanowi on bowiem wyraźnie, że dotyczy tylko roszczeń w nim wskazanych” . Skrócony 2-letni termin przedawnienia roszczeń obejmuje roszczenie przyjmującego zlecenie o wynagrodzenie i o zwrot wydatków, a także dającego zlecenie o zwrot zaliczki, jeśli podmioty te stale lub w zakresie działalności przedsiębiorstwa trudnią się czynnościami danego rodzaju . W terminie 2 lat przedawniają się także roszczenia wynikające z umów o świadczenie usług, które nie są uregulowane innymi przepisami (art. 750), o ile spełnione w stosunku do nich są dwie przesłanki: roszczenia wynikają z tytułu utrzymania, pielęgnowania, wychowania lub nauki i przysługują osobom trudniącym się zawodowo takimi czynnościami albo osobom utrzymującym zakłady na ten cel przeznaczone . Roszczenia innych osób oraz wszelkie inne roszczenia wynikające ze stosunku zlecenia oraz podobnego do zlecenia (art. 750) przedawniają się w terminach ogólnych.

Mając zatem na względzie powyższe, Sad uznał, że strony niniejszego postępowania (szpital – powoda i pacjenta G. S. – pozwanego) łączyła umowa o świadczenie usług medycznych będąca umową nienazwaną. Termin przedawnienia roszczeń z tego tytułu zgodnie z treścią art. 751 k.c. wynosi 2 lata. Stosownie zaś do treści art. 120 k.c. bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne (…). Z wystawionej przez powoda faktury VAT numer (...) na kwotę 170 złotych wynikał termin płatności tej kwoty – do dnia 19 listopada 2019 roku. Wymagalność roszczenia utożsamiana jest więc z chwilą, z upływem której wierzyciel może domagać się od dłużnika spełnienia świadczenia – w niniejszej sprawie 20 listopada 2019 roku jako dzień następny po dacie wymagalności faktury. Przy ustalaniu dnia upływu terminu przedawnienia roszczeń wskazanych w art. 120 k.c. zastosowanie znajdzie art. 118 zdanie drugie. W konsekwencji roszczenia te ulegną przedawnieniu w ostatnim dniu roku kalendarzowego.

Skoro zatem roszczenie powoda z tytułu łączącej strony umowy przedawnia się z upływem dwóch lat, a a stało się ono wymagalne z dniem 20 listopada 2019 roku, zaś pozew został wniesiony w dniu 22 grudnia 2023 roku (data stempla pocztowego), to wytoczenie powództwa miało miejsce już po upływie terminu przedawnienia, który upłynął z dniem 31 grudnia 2021 roku.

Mając na względzie powyższe Sąd w punkcie I wyroku uznając dochodzone roszczenie za przedawnione, na podstawie art. 751 k.c. oddalił powództwo.